Poród, który zmienił moje życie.

Witam Kochani po dłuższej przerwie. 

Jak zapewne wiecie, niedawno na świat przyszedł mój synek. 

Niestety, ten dzień był dla mnie jednym z najgorszych dni w moim życiu, a jednocześnie najwspanialszym. 

Wiecie może, że mój poród był bardzo ciężki, ale nie pod względem fizycznym. Dziś mam siły, żeby opowiedzieć Wam o najwspanialszych i najgorszych chwilach w moim życiu. Post pisać zaczęłam niedługo po porodzie, będąc jeszcze w szpitalu, kiedy wspomnienia były świeże. Co kilka dni dodawałam parę zdań... Wszystko po to, żeby dokładnie opisać Wam to, co się stało...

Wszystko zaczęło się w piątek 4go sierpnia. Dzień jak każdy. Wstałam o 5:40 i poszłam robić mężowi śniadanie, obudziłam go o 6:00 i razem siedzieliśmy w kuchni. Pół godziny później Jacek pojechał do pracy a ja zastanawiałam się co ze sobą zrobić, zwykle odsypiałam noc ponieważ często chodziłam siku. Pomyślałam jednak, że jest już początek sierpnia a ja mogę urodzić już w każdej chwili. Siadłam więc do komputera i postanowiłam napisać chociaż jednego posta. Tym bardziej, że ostatnio mój internet działał tylko w środku nocy i rano. Napisałam więc, opublikowałam i internet padł. "Więcej postów już dzisiaj nie napiszę" powiedziałam sama do siebie i weszłam do łóżka. Włączyłam telewizor i poczułam dziwny ból brzucha. Przypominał mi raczej ból, który sugeruje, że czas iść do łazienki. A więc poszłam. Mimo, że się "załatwiłam" ból nie ustawał. Nie był zbyt silny, umiejscowiony w dolnej części brzucha. Po chwili jednak zasnęłam przed telewizorem. Obudziłam się gdzieś przed 9:00. Położyłam się na plecach, żeby pogłaskać pupę Małego, którą wciąż mi wypinał. Jednak wtedy jej nie było. Poczekałam jeszcze trochę. Ruchy dalej nie były wyczuwalne. Ból brzucha przestał być dla mnie wtedy niczym szczególnym. Poszłam do kuchni, była tam moja mama która całe szczęście tego dnia miała wolne w pracy. Powiedziałam jej, że boli mnie brzuch a Mały się nie rusza, zaczęłam panikować, postanowiłam zadzwonić do swojej położnej. Na wieść o tym kazała mi od razu dzwonić po pogotowie. Rozpłakałam się. Nie mogłam się uspokoić, moja mama zadzwoniła na pogotowie, ja między czasie do męża, który wybiegł od razu z pracy. Nie wiedział co mi jest dokładnie, czy rodzę czy stało się coś innego. Ale przyjechał szybciej niż ambulans. Między czasie spakowałam torby. Całe szczęście wszystko już było przygotowane. Mój mąż wpadł do domu ze łzami w oczach, podszedł do mnie i mnie przytulił. Oboje nie wiedzieliśmy co się tak naprawdę dzieje. 

Chwile później przyjechało pogotowie. Uznali, że zabierają mnie do szpitala. Transport był okropny. Myślałam, że spadnę z łóżka, wszystko się telepało, czułam jakby Mały obijał mi się o żebra. Jeden z ratowników, który miał za zadanie chyba zająć się mną po drodze zamawiał telefonicznie felgi do samochodu. Podróż była długa i męcząca. W końcu dotarliśmy na izbę przyjęć na oddziale ginekologicznym. Jeden z ratowników poszedł po położną i powiedział co mi jest. Za chwile przyszedł mąż z moją mamą, którzy jechali za mną. Położna kazała mi się przebrać w koszule i przyjść do niej...

ULGA CO?

Kiedy się przebrałam poszłam do jednego z pokoi, gdzie zawołała mnie położna. "Podnieś koszule, sprawdzimy puls dziecka". Nagle usłyszałam piękny dźwięk serduszka mojego Skarba. Równy i nie niepokojący. "Ulga co?" Zapytała mnie położna. Rozpłakałam się, kiedy się odwróciłam zobaczyłam męża, który tak samo jak ja ocierał łzy szczęścia. "Teraz idziemy na ktg" usłyszałam. Już bez większych nerwów poszłam za położną do drugiego pokoju. Miałam podwinąć koszulę i położyć się na plecach. Położne podczepiły mi urządzenie do ktg. Słuchałam pulsu Maluszka. Zaczęłam czuć jakby mocniejsze bóle od czasu do czasu. Po chwili były coraz bardziej intensywniejsze ale nie było to nic strasznego. 

"MA PANI PIERWSZE SKURCZE"

Położna, która siedziała plecami do mnie powiedziała mi takie zdanie dodając "to jeszcze nic takiego, bo na monitorze nawet ich nie widać, te prawdziwe będą znacznie bardziej bolesne". Chyba usłyszała, że od czasu do czasu wydaję dziwny dźwięk, a raczej wypuszczam mocniej powietrze. Po chwili przyszedł ginekolog. Niestety nie ten, który prowadził poją ciążę. Ale wiedziałam, że i on będzie bo zadzwoniłam do niego z domu, jego żona powiedziała mi że po południu ma dyżur w szpitalu.

Ginekolog który przyszedł uznał, że zapis z ktg jest niewyraźny. Musiałam odwrócić się na bok. Niedługo później miałam iść na usg. Przede mną była jeszcze jedna dziewczyna, więc czekając na swoją kolej spacerowałam po korytarzu trzymając się za brzuch i myślałam czy to dziś będę mogła spotkać się ze swoim synem. W końcu przyszła moja kolej. Kiedy położyłam się na łóżko brzuch zabolał jakby mocniej niż do tej pory. "Miała skurcz" powiedział ginekolog do położnej. "Dziecko waży około 3kg" - to jedyne czego się dowiedziałam.

"POTRZEBUJĘ PANI ZGODY NA CESARSKIE CIĘCIE"
Po wyjściu z pokoju do badań USG musiałam znów iść na górę, czekało mnie dalsze ktg. Kiedy byłam już na korytarzu i szłam w kierunku dobrze znanej mi już sali poczułam, że bardzo chce mi się siku. Powiedziałam to położnej, ona wskazała mi łazienkę. Kiedy do niej weszłam zrobiło mi się trochę słabo, później jeszcze bardziej. Chyba nawet nie wysikałam się, a przynajmniej nie było tego zbyt wiele. Ostatkiem sił umyłam ręce i otworzyłam drzwi. Zobaczyłam męża i mamę. Powiedziałam, że mi słabo, podbiegli do mnie i złapali mnie mocno po czym krzyknęli do położnych, które za chwile też były obok. "Połóżcie ją na podłodze" powiedziała jedna z nich. Niedługo później już na niej leżałam. Za chwile jednak mnie podnieśli i zaprowadzili do sali z ktg. Położyłam się  bokiem na łóżko. Jedna z położnych oblała mnie wodą żebym trochę oprzytomniała, druga badała puls dziecka. Mimo, że nie doszłam jeszcze do siebie wiedziałam, że nie jest to ten rytm, którego słyszałam wcześniej. Nagle usłyszałam głos lekarza "Potrzebuję Pani zgody na cesarskie cięcie, czy Pani mnie rozumie?". Rozumiałam, pokiwałam głową. Zapytałam czy to konieczne. "Puls dziecka słabnie, musimy szybko zrobić cesarkę". Dostałam jakieś papiery do podpisania, zastrzyki... Po chwili byłam już na sali operacyjnej. Zauważyłam pełno ludzi. Później dowiedziałam się, że łożysko zaczęło się odklejać...

CESARSKIE CIĘCIE
Kiedyś zastanawiałam się jak wygląda cesarskie cięcie. W ciąży byłam całkowicie nastawiona na poród naturalny więc nie przygotowałam się  nawet psychicznie do tego zabiegu.
Kazali mi usiąść na łóżku operacyjnym i wysunąć pupę do tyłu, dostałam zastrzyk w krzyż, po chwili poczułam jak drętwieją mi nogi. Kiedy już leżałam i moje oczy widziały tylko zielone płachty zasłaniające mój wgląd do tego, co robią lekarze poczułam pieczenie. Zostałam nacięta kiedy jeszcze znieczulenie nie działało do końca. "Panie doktorze znieczulenie jeszcze nie działa, ona to czuje. Poczekajmy chwile" powiedziała jedna z kobiet stojących za mną. "Nie ma na czasu". Było mi wszystko jedno co mi tam robią, chciałam tylko usłyszeć syna. Poczułam ciągnięcie w brzuchu, już stłumione, a po chwili ktoś powiedział "Mamy chłopca". Słyszałam jak położna mówi do niego "zabierz się za życie" a ja mało nie umarłam ze strachu. Lekarze którzy zajęli się moim brzuchem zaczęli mówić o krwi, nie słuchałam w ogóle. Czekałam aż usłyszę syna. W końcu jego głosik mnie trochę uspokoił. Ale nie dali mi go zobaczyć. Dosłownie przez sekundę przystawili mi go do twarzy i zabrali. Mój mąż pobiegł za nimi, kiedy wywozili mnie z sali zobaczyłam tylko moją mamę i ciotkę. Mąż nie opuszczał Małego. Dostałam tlen i coś jeszcze. Po  chwili wszyscy byli przy mnie. Mąż ze łzami w oczach powiedział, że zabierają Małego do innego szpitala. Rozpłakałam się. Ale później nie było lepiej.

NIKT NIC NIE WIE
Jako matka przeżyłam okropne chwilę. Jednak dopiero po kilku dniach dowiedziałam się co przeżył mój mąż i upewniłam się w przekonaniu że jest najwspanialszym mężczyzną na świecie. Kiedy zapytał pediatry czy jego dziecko przeżyje ona popatrzyła na niego, odwróciła się i poszła. A on znalazł jeszcze gdzieś siłę, żeby przyjść do mnie i zapewnić mnie, że wszystko jest dobrze, a Natan jedzie do innego szpitala, żeby tam sprawdzili czy wszystko jest dobrze bo oni nie mają tu sprzętu. "To co oni mi tam powiedzieli zabiorę ze sobą do grobu" po kilku dniach powiedział mi mąż. "Jednego dnia mogłem stracić Ciebie i dziecko, wszystko co mam".

"BYŁA PANI NA GRANICY ŚMIERCI"
Dzień później mąż pojechał do szpitala do syna, w dni jego narodzin nie był w stanie przejść przez korytarz. Później wrócił do mnie. Okazało się, że Natan jest na intensywnej terapii. Mąż powiedział mi, że niektóre dzieci tam były w bardzo złym stanie. "Natanek nie leży w inkubatorku tylko w łóżeczku, oddycha sam, ma tylko podłączone jakieś rurki do nóżek" powiedział mi mąż. Trochę się uspokoiłam. W niedziele mąż znów pojechał do Małego razem z moją mamą. Kiedy wrócili usłyszałam cudowną wiadomość "Mały już nie jest na intensywnej terapii tylko został przeniesiony na patologie noworodków". Było coraz lepiej. Powiedziałam, że muszę zobaczyć swojego syna. Nie było dla mnie nic ważniejszego. Musiałam wyjść w poniedziałek. Powiedziałam mężowi, że musi spakować moje ubrania bo od razu jedziemy do Natana. Rano był już u mnie. Kiedy w końcu doczekałam się na obchód zadałam niemal od razu jedno pytanie : "Czy mogę już wyjść do domu?" Odpowiedź była straszna : "Nie ma takiej możliwości. Chyba że na własne życzenie ale to byłoby bardzo głupie (...) Dostała Pani krwotoku podczas cięcie. Była Pani na granicy śmierci. Głupotą byłoby wychodzić na trzecią dobę". Zaczęłam płakać, tak głośno i intensywnie że przestraszyłam się sama siebie. Mąż musiał pojechać znów razem z mamą do Natana, znów beze mnie. Dzieci tam miały w większości matki cały czas obok siebie, mój syn był sam. Serce mi się krajało i nawet teraz kiedy o tym pomyślę, zaczynam płakać. Mój mąż musiał jeździć do mnie i do niego. Bał się o mój stan psychiczny. Wiedział, że nie było ze mną dobrze. Cały czas płakałam, zamknięta byłam w szpitalu na oddziale gdzie było pełno kobiet z dziećmi. A ja nie widziałam własnego syna. To było okropne uczucie.
Na czwartą dobę musiałam już wyjść. Po tylu dniach błagania Boga o zdrowie i życie dla mojego syna musiałam go zobaczyć. Pamiętałam kiedy prosiłam o to by nic mu się nie działo "mnie może boleć, mogę umrzeć ale niech mój syn będzie zdrowy" cały czas to powtarzałam. W końcu usłyszałam "do widzenia" od ordynatora. Mogłam jechać do syna.

Pierwsze zdjęcie mojego syna. Zrobione dzień po porodzie, kiedy mąż z moją mamą pojechali dowiedzieć się o stan jego zdrowia. Był wtedy na intensywnej terapii.

PIERWSZE SPOTKANIE
Droga do szpitala zajęła nam ponad dwie godziny. W tym czasie co chwilę płakałam ze szczęścia. Jednak kiedy po przejściu przez szpitalny korytarz zobaczyłam sale mojego syna emocje sięgnęły zenitu. Zobaczyłam to słodkie Maleństwo i oszalałam. Zapłakałam mu łóżeczko i pół podłogi. Ta radość jest nie do opisania. W końcu mój syn był przy mnie. Mogłam wziąć go na ręce i spróbować nakarmić go piersią. Moje życie nabrało innego, głębszego sensu. W ciągu kilku sekund zmieniłam się nieodwracalnie, wydoroślałam, zostałam matką.
Człowiek dopiero w takich sytuacjach może zauważyć ile jest w stanie wytrzymać, ile dni nie spać. Wystarczyło mi tylko, że moje Maleństwo jest obok, a lekarze widzą poprawę jego zdrowia każdego dnia. Cały czas mówiłam sobie, że to już niedługo, że jeszcze trochę i będziemy w domu. Jestem dumna z siebie i wszystkich moich bliskich bo daliśmy radę przetrwać to wszystko, a litry wylanych łez jedynie nas wzmocniły.

Nasze pierwsze spotkanie. Cudowne uczucie kiedy Natan złapał mnie po raz pierwszy za palca.

OKAZ ZDROWIA
Mój syn jest okazem zdrowia. Mimo, że charakter ma raczej spokojny, bo płacze jedynie kiedy coś mu przeszkadza (w 90% przypadków jest to głód), to jest niesamowicie ruchliwy i mamy czasami z nim duży problem kiedy chcemy go uspać :-). Gdyby nie to, że posta zaczęłam pisać będąc jeszcze w szpitalu którym rodziłam a później pilnując śpiącego Natana, z pewnością powstałby znacznie dłużej. Jednak chciałam mieć świeże wspomnienia. Kiedy będę wracać do tego posta z pewnością przed oczami stanie mi ten przerażający obraz, kiedy mojego syna wieźli w inkubatorze, przypomnę sobie to uczucie bezradności i załamania. Jednak przecież są też dobre wspomnienia, nawet te, które miały miejsce zanim wypuścili mnie ze szpitala, kiedy mój mąż po każdej wizycie u syna przekazywał mi dobre wieści. I w końcu nasze spotkanie, bezcenne...

OGROMNE ZMIANY
Myślałam, że nie mogę kochać bardziej swojego męża, jednak się pomyliłam. To co zrobił dla mnie, żebym tylko mogła spokojnie dojść do siebie po zabiegu, było niesamowicie trudne i wymagało ogromu samozaparcia i przede wszystkim miłości. Bo mimo, że nastraszyli go strasznie potrafił przyjść do mnie z uśmiechem na twarzy i krzyczeć na mnie kiedy zaczynałam płakać. Usłyszałam od innych ludzi że jestem bohaterką, jednak dla mnie bohaterem jest mój mąż. Zniosłam dużo i wiele zrobiłam ale nie jestem tak silna jak on. Dziękuję Bogu, że tak te nasze losy poplątał, że stanęliśmy sobie na drodze trzy lata temu. Wszystko to sprawiło, że mam cudownego syna, który każdego dnia wynagradza nam z nawiązką te nieprzespane i przepłakane dni i noce.
Moja mama także zasługuje na ogromne podziękowania za to, że była przy nas, cały czas w szpitalu. Za to że pomogła mi bardzo przy Małym, szczególnie na początku kiedy przez dokuczające szwy nie mogłam zrobić wszystkiego przy Natanie. Kiedy byliśmy jeszcze w szpitalu mąż powiedział "Wszyscy zasługujemy na nagrodę po tym cierpieniu, szczególnie my i Twoja mama". Miał racje,  bo przecież nikt z nas spokojnie nie przespał całej nocy, nawet kiedy pojechał do domu, to nie było to. Kiedy mama została z Małym a ja z mężem pojechaliśmy do nas się wyspać, myślałam, że będę spać do południa. Jednak już z samego rana byłam na nogach żeby jak najszybciej pojechać do syna.

NIC NIE DA SIĘ PRZEWIDZIEĆ
Te kilka zdań kieruję przede wszystkim do przyszłych matek, nawet jeśli nie jesteście jeszcze w ciąży chciałabym prosić Was o jedno. Nigdy nie bagatelizujcie jakichkolwiek bóli. Wiele matek po usłyszeniu mojej historii z przerażeniem w oczach powiedziało mi : "Ja bym nic z tym nie zrobiła". Do ilu tragedii mogło więc dojść? Lepiej jechać do szpitala bez potrzeby i upewnić się, że wszystko jest dobrze niż całe życie żałować decyzji która mogła kosztować nas utratę dziecka. Pamiętajcie o tym, bo tu nie dostaniemy drugiej szansy, nie cofniemy czasu. Lekki ból brzucha mógł skończyć się u mnie utratą tak długo wyczekiwanego dziecka, ale wolałam spanikować i to była najlepsza decyzja w moim życiu.

I tak Kochani wygląda moja historia. Nigdy nie pomyślałam, że spotka mnie coś takiego. Po tych doświadczeniach jestem osobą silniejszą i znacznie bardziej samodzielną. Uświadomiłam sobie wiele rzeczy i doszłam do wielu znaczących wniosków. Wiele spraw, które kiedyś były dla mnie ważne teraz nie mają najmniejszego znaczenia. Stałam się innym człowiekiem, lepszą wersją samej siebie.
Kilka osób pytało mnie co będzie z blogiem. Nigdzie się jeszcze nie wybieram. Potrzebuję jednak trochę czasu bo teraz syn to dla mnie priorytet. Ale już we wrześniu wracam do Was jako blogująca mama...