Dziewiąty miesiąc :) Przemyślenia przyszłej mamy

Hej Kochani :) 

15 lipca rozpoczęłam dziewiąty miesiąc ciąży :) Już niedługo synek będzie z nami a ja zaczynam zastanawiać się nad całym moim życiem. To, że lada dzień mogę stać się mamą jest dla mnie czymś niesamowitym. Mały cały czas skacze w brzuchu a ja wyobrażam sobie jak to będzie kiedy będę mogła go przytulić. Wszystko to sprawia, że moje dotychczasowe życie przestaje mieć sens, może źle to napisałam. Chodzi mi po prostu o to, że znajomości jakie do tej pory zawarłam w większości przestały się już liczyć, bo po co mi jedna czy druga koleżanka, skoro mam wspaniałego męża i za chwilę będę mieć również wspaniałego syna. Doszłam do wniosku, że większość osób nie jest mi potrzebna do życia, koleżanki których w sumie nie obchodzę i nigdy nie obchodziłam przestały obchodzić także mnie. Stałam się wolnym człowiekiem, a te najbliższe mi osoby wiedzą, że mam teraz dużo na głowie i uwielbiam je za to, że są i czekają na mnie, aż będę mogła spokojnie się z  nimi umówić i opowiedzieć co w tym moim życiu się stało :). Paradoksalnie większość znajomości zerwałam od kiedy jestem w ciąży, co śmieszniejsze wiele osób sama przestała się do mnie odzywać (czyżby moja ciąża im nie leżała?), jednak dzięki temu poznałam wiele wartościowych osób, znajomości internetowe z innymi mamami (także tak jak ja tymi przyszłymi) to dla mnie bardzo ważne wsparcie. 

Zastanawiacie się może po co to piszę. Uświadomiłam sobie, że mimo dziewiątego miesiąca mało tu na blogu o mojej ciąży. A przecież to najwspanialsze co mnie w życiu spotkało. Uznałam, że najważniejsze w tym wszystkim jest to, jak się zmieniłam przez ten okres, co stało się dla mnie ważne. Kiedyś patrzyłam na moje koleżanki, które miały dzieci i myślałam, że w sumie nie są wcale dorosłe jak na matki, zastanawiałam się, jak będzie ze mną.

Myślę, że ja jednak bardziej dojrzałam, może to dlatego, że dojrzałam także do macierzyństwa i w pełni cieszę się stanem w jakim jestem. Rozstępy czy dużo wyższa waga to dla mnie pikuś, ten mały człowiek, którego noszę pod sercem już teraz mi to wszystko wynagradza. Budzę się codziennie w nocy chociaż raz, bo mój pęcherz nie wytrzymuje zbyt długo i nawet to sprawia, że uwielbiam być w ciąży :). Ostatnio koleżanka zapytała mnie czy nie boję się porodu i tego co będzie po nim. Z uśmiechem na ustach odpowiedziałam, że nie, że jestem do tego w pełni przygotowana, a do roli matki byłam gotowa już dużo wcześniej, teraz tylko czekam na ten moment kiedy stanę się nią :). 

Moje ulubione pytania należą jednak do grupy tych z serii "nie poradzisz sobie". Uwielbiam słuchać "po co się wyprowadzacie, Jacek pójdzie do pracy a kto Ci pomoże przy dziecku?". Już nie raz miałam ochotę powiedzieć za dużo. Czasami tylko myślałam sobie "Skoro Ty sobie nie poradziłaś to nie znaczy że ze mną będzie tak samo, mi sztab opiekunów z mojej rodziny nie jest potrzebny." Głośno powiedziałam to raz, kiedy to właśnie jedna z moich"cudownych" koleżanek wytrąciła mnie z równowagi takimi pytaniami i sugestiami. Poza tym, moja mama na początku mi pomoże, żebym mogła dojść do siebie po porodzie, ale nie potrzebuję pomocy 24h na dobę. 

Sugestie "po co Ci łóżeczko skoro i tak będziesz spała z dzieckiem" także doprowadzają mnie do szaleństwa, a jak odpowiadam, że nie będę, to słyszę "dobra, dobra ja też tak mówiłam". No i co z tego?!. 

Do roli matki jestem absolutnie przygotowana, wiem jak chce wychować własne dziecko i strasznie nie lubię jak ktoś mi się wtrąca do tego i to w taki a nie inny sposób. Mówiąc mi, że i tak zrobię inaczej niż mówię wcale nie zmienia mojego myślenia, ja tylko niepotrzebnie się denerwuję, bo ile można słuchać tego samego w koło?

Nie chodzi mi oczywiście o to, że myślę, że wszystko wiem najlepiej, ale o sam fakt, że bardzo chciałam mieć dziecko od dawna i zanim zaszłam w ciążę myślałam o wielu rzeczach jak to będzie. A kiedy dowiedziałam się już, że niedługo będę mamą pogłębiałam swoją wiedze jak tylko mogłam, obecnie myślę, że moja wiedza na temat macierzyństwa (mimo ze teraz czysto teoretyczna) jest bardzo duża, czasami nawet daję rady innym mamom :). To bardzo fajne uczucie móc komuś pomóc w dziedzinie, która jest tak mi bliska, a jeszcze lepsze, gdy ktoś sam prosi mnie o pomoc. Najchętniej urodziłabym drużynę piłkarską, założyła żłobek i przedszkole i sama tam pracowała :).
Cały czas myślę o założeniu drugiego bloga. Kiedy zaszłam w ciążę miałam taką myśl, uznałam jednak, że ten blog mi wystarczy. Teraz znów się zastanawiam. Czy taki blog nie będzie dla mnie czymś więcej? Być może pomoże nie tylko pomoże mi ale także innym mamom? :) Ciekawa jestem co o tym myślicie :)

Ot, taki to mój post z przemyśleniami :) Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was :)
A na zdjęciach jestem w sukience ze sklepu Shein :) Ostatnio tylko w takie fasony się mieszczę :).